Τετάρτη, 5 Οκτωβρίου 2016

διαβάζω......

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ

Κι ένα τραγουδάκι για τον παππού!!!

Ο παππούς

Παραδοσιακό

Στην καρέκλα την παλιά

με κατάσπρα τα μαλλιά

ο γερο παππούς κοιμάται

μη μιλάτε ! μη μιλάτε !

Μουρμουρίζει σιγανά

μες στον ύπνο και γελά

Μη μιλάτε και ξυπνήσει

γιατί τ’ όνειρο θα σβήσει

Διήγημα: "O παππούς και το εγγονάκι"

O παππούς είχε γεράσει πολύ. Τα πόδια του δεν τον πήγαιναν, τα μάτια του δεν έβλεπαν, τ’ αυτιά του δεν άκουγαν. Δόντια δεν είχε. Κι όταν έτρωγε, του χυνόταν το φαγητό. O γιος του και η νύφη του δεν τον έβαζαν πια μαζί τους στο τραπέζι, αλλά του ’διναν να φάει πάνω στη μεγάλη χτιστή χωριάτικη θερμάστρα όπου πλάγιαζε. Κάποτε που του βάλανε να φάει στο πήλινο πιάτο, του ξέφυγε από τα χέρια, έπεσε κι έσπασε. Η νύφη του άρχισε τότε να τον μαλώνει πως όλα τα χαλάει στο σπίτι και σπάει τα πιάτα. Τέλος του είπε πως αποδώ και πέρα θα του 'διναν να τρώει στην ξύλινη γαβάθα. O παππούς αναστέναξε μόνο και δεν είπε τίποτα.

Μια μέρα ο άντρας με τη γυναίκα του παρακολουθούσαν που ο γιος τους μαστόρευε κάτι σκαλίζοντας ένα μικρό κούτσουρο. O πατέρας λοιπόν τον ρώτησε:Τι φτιάχνεις εκεί, Μίσα;».

Κι ο Μίσα απαντά:«Φτιάχνω μια μεγάλη γαβάθα, πατερούλη. Όταν εσύ κι η μάνα μου γεράσετε, θα σας ταΐζω σ' αυτήν τη γαβάθα».

O άντρας κι η γυναίκα του κοιτάχτηκαν και δάκρυσαν. Νιώσανε ντροπή που είχαν προσβάλει τον παππού. Κι από τότε τον βάλανε να τρώει μαζί τους στο τραπέζι και τον πρόσεχαν όπως πρέπει.

Λ. Τολστόι, Διηγήματα, μύθοι και παραμύθια, μτφρ. Π. Ανταίος, Ωκεανίδα

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Παππούς και εγγονή

Φωτεινή Φραγκούλη

Το νανούρισμα της γιαγιάς

Ορφέας Περίδης

Για όσους γιόρταζαν "Χρόνια πολλά!!!!

Για την γιαγιά

Το τραγούδι αυτό είναι για σένα, γιαγιά μου,

για σένα που είχα δίπλα στα όνειρα μου.

Το τραγούδι αυτό για σένα θα το πω

και θα φωνάξω ότι σ' αγαπώ.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Το τραγούδι της φάλαινας

Ντάιαν Σέλντον

Πώς ζωγραφίζουμε μία φάλαινα!!!

Η πολύ λαίμαργη φάλαινα που έφαγε τη θάλασσα

Φάλαινες- Ο μαγικός κόσμος των ζώων

Οι Περιπέτειες Του Νεαρού Μόμπι Ντίκ

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Αφιέρωμα στην Επέτειο του Πολυτεχνείου

«Η εξόριστη Δημοκρατία»

Μια φορά κι ένα καιρό ,όπως λεν στα παραμύθια

ένας δράκος φοβερός με άγρια φωνή και νύχια

γεννήθηκε, παιδιά , με όλο το κακό στα μύχια.

Πέρασε η επταετία και στον ύπνο τον βαθύ

έπεσε η Δημοκρατία χωρίς να μπορεί να σηκωθεί!

Πω ,πω φόβος , πανικός, σκοτεινιά ,φοβέρα

δεν ετόλμησε κανείς να πει μια καλημέρα!

Με φωνές και βουητά οι νέοι δίχως κινητά

μηνύματα αντάλλαξαν απανωτά

κι όλοι στους σταθμούς και στα κάγκελα ενωμένοι

«για τη Δημοκρατία» ,φώναζαν «είμαστε γεννημένοι»!

Τα χρόνια όμως περνούσαν

κι οι άνθρωποι πεινούσαν.

Κάποιοι κιόλας απεργούσαν,

όμως όλοι το ίδιο λαχταρούσαν!

Ψωμί ,παιδεία ,ελευθερία

και συνεχιζόταν καιρό η απεργία.

Μέρες πολλές κλεισμένοι, εργάτες ,διαβασμένοι

φωνάζαν στο λαό «από δω, από δω ,στο Μεγάλο το σχολειό»!

Πολύ καιρό πονούσαν,

τον δράκο βαρυγκωμούσαν

Λίγοι όμως τολμούσαν!

Σκέτη ψυχρολουσία αυτή η Δικτατορία!

Μια νύχτα χωρίς φως

άστραψε κεραυνός!

Ριπές παντού ακουστήκαν,

τα κάγκελα ριχτήκαν

και τα τανκ στο Πολυτεχνείο μπήκαν!

Πολλοί τραυματιστήκαν

κι άλλοι πολλοί χαθήκαν !

Και τη δημοκρατία ξανά παραδεχτήκαν!

Όπου φωνή ακούσεις ,του Δράκου βρυχηθμό,

περίμενε στο τέλος «λαϊκό ξεσηκωμό!

12410 Και 1 Τριαντάφυλλα -

12410 And 1 Roses

(ΕΡΤ - ERT)

Μια πρωτότυπη προσέγγιση στα γεγονότα του '73.

Μέσα από τα µάτια μιας γάτας «περνά» η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου

κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην ταινία.

Παραγωγή:Ελληνική
Σκηνοθέτης: Ιορδάνης Ανανιάδης
Σενάριο:Ιορδάνης Ανανιάδης
Μουσική:Θόδωρος Βαμβουρέλης

Η Περσεφόνη και οι 4 εποχές

Νίκος Γκάτσος

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Εκεί που φύτρωνε φλησκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο τελεστήριο
τώρα πετάνε τ’ αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.